مشروطه‌خواهان جمهوری‌خواه بودند نه دموکراتیک...روشنفکران استدلال می‌کردند که ایران نیازمند حکومت قدرتمندی همچون مدل پطر کبیر است... قادر نیستم بفهمم چطور بریتانیا، آن هم تحت فرماندهی لرد کرزن، از کسی حمایت به عمل آورده که چنین موافقت صریحی با بلشویک‌ها کرده است. باورکردنی نیست. البته ممکن است عدم حمایت انگلستان یکی از دلایلی باشد که چرا نخست‌وزیری سیدضیاء چندان به درازا نکشید...با فروپاشی قریب‌الوقوع دولت مرکزی بسیاری قانع شده بودند که تلاش‌های بیشتری برای ساخت یک دولت قدرتمند به کار گرفته شود.

اسدالله علم گفت که یک انقلاب «سفید» (بدون خونریزی) در ایران لازم است تا کودتای عراق در این کشور تکرار نشود...امینی در ملاقات با ملاکین تاکید می‌کرد که هدف اصلی اصلاحات ارضی افزایش محصولات کشاورزی است و برنامه‌ای در جهت جنگ طبقاتی نیست... مجله خواندنیها هشدار داده بود که یک انقلاب چه حزب توده آغازش کند چه شاه، اگر کنترل نشود، می‌تواند خطرناک باشد...ادامهٔ توسعه به رغم تضعیف رشد اقتصادی، اختلاف بین افسانه‌ و واقعیت اجتماعی را تشدید کرد و منجر به سقوط شاه شد.

تقی‌زاده ملی‌گرایی ضد شوونیسم بود...در جستجو برای کسب تمدن غربی، تقی‌زاده از کردار غرب تقلید نمی‌کند بلکه جذب گرایش و روش ذهنی می‌شود که برای غرب چنین موفقیت‌های سیاسی و اقتصادی به همراه داشته است: در یک کلام نظم و انضباط غرب...تقی‌زاده خواستار «بازگشت» به تمدن اروپایی است...تقی‌زاده و ملی‌گرایان ایرانی این طور نبود که ایران را فاقد تمدن بدانند بلکه بر آن بودند که ایران، راه خود را گم کرده و در خطر دل کندن از شخصیت متمدن خود قرار دارد.